Doordat het aantal 65-plussers groeit en het aantal werkenden en jongeren daalt, moeten de sociale voorzieningen in dit land door een steeds kleinere groep betaald worden. Dat kan niet uit. Willen we ons welvaartsniveau en onze sociale zekerheid behouden, dan moet er veel meer belastinggeld opgehoest worden dan we nu doen.
Nu zijn de maatregelen van het kabinet er vooral op gericht om mensen met een uitkering aan de slag te helpen en 65-plussers langer te laten doorwerken. Allemaal broodnodig. Maar daarmee wordt een belangrijke groep over het hoofd gezien: de vrouwen die vrijwillig aan de zijlijn staan met een kleine of helemaal geen baan. Ook deze groep moet gedwongen worden een bijdrage te leveren aan de sociale zekerheid in dit land. Niet uit emancipatoire overweging; dat stadium zijn we wel voorbij. Wel uit het oogpunt van de solidariteit. Dat zal alleen gebeuren als het meest heilige huisje van Nederland omver geschopt wordt, het gezin als hoeksteen van de samenleving.
Veel van onze wetgeving en onze fiscaliteit is daarop gebaseerd. Dat was ook hard nodig. Vrouwen die thuis voor de kinderen zorgden, dienden beschermd te worden als de man onverhoopt wegviel of ervandoor ging. Dat mocht de vrouw en de kinderen niet tot armoede brengen en dus kwamen er regelingen als alimentatie, partnerpensioen en een gezamenlijke belastingaanslag.
Nu echter werkt dat tegen ons. Nu houdt dat vrouwen thuis die we op de arbeidsmarkt hard nodig hebben. Maar het is thuis zo vreselijk comfortabel geworden dat ze het wel uit hun hoofd laten om meer dan 12 uur te werken. Met die 12 uur kunnen ze op feestjes vertellen dat ze een baan hebben, maar het levert veel te weinig op om in hun eigen levensonderhoud te voorzien. Wel kunnen ze op hun gemakje naar de tennisbaan en is het halen en brengen van de kinderen de centrale activiteit van de dag.
Deze vrouwen zeggen dat ze thuis blijven om voor de kinderen te kunnen zorgen, terwijl de kinderen niet thuis zijn want die zitten op school. Deze vrouwen hebben een grote mond over de kwaliteit van het onderwijs maar zijn zelf te beroerd om voor de klas te gaan staan om het lerarentekort op te lossen. Deze vrouwen staan vrijwillig aan de zijlijn van de maatschappij en worden daarin ruimschoots beschermd.
Dat moet veranderen. Vrouwen moeten aan het werk; niet 12 uur maar minstens 32 uur. Ze moeten gaan begrijpen dat als ze dat niet doen, dat ze dan uit de ruif eten. Dat ze geen recht van spreken hebben over de kwaliteit van ons zorgstelsel omdat ze daar op geen enkele manier een bijdrage aan leveren. Ze moeten gaan begrijpen dat het niet zo is dat haar man ook voor haar AOW-premie of belasting betaalt, maar dat wij werkenden dat allemaal samen voor haar doen. Ik net zo hard als haar man. Want een man wiens vrouw thuis zit, betaalt niet meer AOW-premie, inkomstenbelasting of vennootschapsbelasting dan alleenstaanden of een man wiens vrouw wel fulltime werkt. Het is eerder andersom.
Jarenlang hebben de regering en de sociale partners via allerlei campagnes en regelingen geprobeerd om deze vrouwen te verleiden de arbeidsmarkt op te zoeken. Met weinig tot geen succes. De vrouwen in ons land hebben het gewoonweg te comfortabel. Maar nu zijn ze zo dringend nodig, dat het tijd wordt om die comfortabele vangnetten weg te halen. De tijd dat vrouwen ofwel op hun man ofwel op de Staat mogen leunen, moet voorbij zijn. En dat kan alleen als niet meer het gezin de hoeksteen is van de samenleving, maar het individu.
Als het individu de hoeksteen van de samenleving wordt, dan wordt de alimentatieverplichting afgeschaft, behalve in zeer uitzonderlijke gevallen. Dan krijgt iedereen een eigen belastingformulier, ongeacht je burgerlijke staat. Dan is er geen aanrechtsubsidie meer. Dan is er niet alleen een sollicitatieplicht voor mensen met een uitkering, maar voor iedere Nederlander die gezond is, boven de 18 en niet studeert of inburgert.
Alleen zo zullen we in staat zijn om samen genoeg belastinggeld bij elkaar te verzamelen om onze welvaart en sociale zekerheid in stand te houden. Individualisering leidt dan juist tot meer solidariteit, en niet tot minder. Dan namelijk is het geen enkele sterke schouder meer gegund om aan de zijlijn te blijven staan.
Met het huidige kabinet en een CDA dat in dit land nog altijd de dienst uitmaakt, zullen deze beslissingen echter niet snel genomen worden. Dat is zorgelijk. Dan rest ons burgers niets anders dan een voorbeeld te nemen aan Egypte en zelf de problemen op te lossen. Dus mannen? Schop je vrouw die arbeidsmarkt op. Want alleen zo zul je je kinderen de toekomst kunnen geven die je ze gunt.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over al die onderzoeken die bewijzen dat mensen die werken gelukkiger zijn dan mensen die niet tot nauwelijks werken.
Door: Oordt, M. van
Marjolijn van Oordt (40) is directeur en oprichter van adviesbureau Capita en heeft een dochter van 10 jaar.
Copyright (c) 2011 Het Financieele Dagblad
bron